Niet in mijn achtertuin
De burgemeester van Schiermonnikoog maakt zich zorgen. Het vrachtschip dat op 25 juli 2023 bij Ameland in brand vloog, dreigt versleept te worden naar een plek vlak boven haar eiland. Zij houdt de vinger aan de pols en haar hart vast. Begrijpelijk, maar gelden deze zorgen niet ook voor de plek waar het schip nu ligt of voor alle andere plekken waar het schip naar toe gebracht wordt? Blijkbaar is dit voor haar minder belangrijk, omdat dit niet in haar achtertuin is.
Not in my backyard oftewel niet in mijn achtertuin lijkt in onze huidige maatschappij het belangrijkste motto te zijn van de meeste mensen. We willen geen asielzoekerscentrum in ons dorp, geen Oekraïners in onze huizen, geen Polen die onze banen in beslag nemen. In Coronatijd hamsteren we schaarse producten uit angst dat we tekort zullen komen. Allereerst zorgen we voor onszelf, we zijn over het algemeen behoorlijk egoïstisch.
Egoïsme of zelfzuchtigheid betekent dat het persoonlijk belang overheerst over alles. Dit komt voort uit angst voor het onzekere en een diep wantrouwen ten opzichte van andere mensen. Hierdoor plaatsen we onszelf op de voorgrond en kunnen we ons moeilijk in anderen verplaatsen of reflecteren op ons eigen handelen. Daarnaast zorgt ook ons natuurlijk instinct om te overleven ervoor dat we allereerst voor onszelf kiezen.
Ook in Ter Apel kunnen ze over egoïsme meepraten. Het opvangcentrum is overvol en er moeten dringend extra opvangplekken elders in het land gecreëerd worden. Slechts een enkele gemeente biedt zich vrijwillig aan. Maar ook een wet die ervoor moet zorgen dat asielzoekers gelijk over het land verdeeld worden stuit op allerlei bezwaren. Er is altijd wel een reden te bedenken waarom het niet kan, want niemand wil als egoïst te boek staan.
Natuurlijk moet er plek zijn voor oorlogsvluchtelingen, asielzoekers of een brandend schip. Zolang het maar niet in de eigen achtertuin is.